Nieuw reisverhaal: Week 2 Delivery ward

Maandag 06 mei 2019

Vandaag ben ik samen met Fleur begonnen op de delivery ward. Hier heb ik enorm naar uitgekeken, het is toch bijzonder dat je mee gaat kijken met  bevallingen. Zoals gewoonlijk zijn we vanochtend begonnen bij de morning report hier was het vrij rustig. Bij aankomst op de afdeling hoorde we wat onrust en gerommel op de kamer langs het kantoor. Een vrouw was zojuist bevallen van een gezond jongetje. Helaas waren we net te laat om de volledige bevalling te zien, wel hebben we nog gezien hoe de ruptuur gehecht werd ik kan je vertellen dit zag er niet heel lekker uit haha. Ik werd gelijk aan het werk gezet en mocht de baby bij de moeder leggen. Hierna samen met Fleur de vitale functies bij moeder en kind gemeten. Dit is toch even spannend omdat je z’n klein mannetje geen pijn wilt doen en stiekem toch probeert het vertrouwen te winnen bij de moeder. Gelukkig was alles oke en kon de moeder voldoende communiceren in het Engels, het is een fijn gevoel om de moeder te vertellen dat alles goed en onder controle is en zij dit dan ook begrijpt. Het is onvoorstelbaar dat de moeder 5 minuten na het hechten weer aangekleed en wel was dit tevens allemaal zelfstandig en zonder hulp van de verpleging. Wat een sterkte vrouw!! Het protocol bij een pasgeboren baby is dan ook het controleren van de vitale functies iedere 15 minuten gedurende uur. Dit hebben wij dan ook gedaan dit was verder allemaal goed. Het was verder rustig op de afdeling een collega vertelde dan ook dat er afgelopen nacht 5 bevallingen waren geweest waarvan 1 keizersnede. Later in de ochtend heb ik samen met Fleur de laatste checks en controles bij 20 baby’s en moeders uitgevoerd voordat zij met ontslag naar huis mochten. In de middag lag er een uitgeputte vrouw op de afdeling. Deze hoogzwangere vrouw had al uren in de ochtend gelopen om bij het ziekenhuis aan te komen, voordat zij überhaupt kon gaan bevallen. Bij aankomst in het ziekenhuis had ze dan ook al 6 cm ontsluiting. Vrouwen komen ook alleen, met hun moeder of een familielid naar het ziekenhuis. De man mag niet mee. Ik vond het moeilijk om te zien dat ze lag te shockeren van de pijn, haar energie erg laag was en niemand bij haar was voor steun en eventuele hulp. Ik had een pakje Dextro in mijn zak en heb er haar hiervan een gegeven, aangezien de verpleegkundige nog geen dextrose en pijn medicatie via het infuus wilde toedienen. Helaas hebben we deze bevalling niet kunnen meemaken omdat ze lang bleef hangen op 6 cm ontsluiting. Er werd dan ook verwacht dat ze laat in de avond, begin van de nacht kon gaan beginnen met bevallen. Het was een indrukwekkende maar vooral leerzame dag! 

Dinsdag 07 mei 2019 

Een dag met een lach en met een traan. 

Het was druk op de afdeling, afgelopen nacht zijn er 4 bevallingen geweest waarvan 1 keizersnede . Rond half 9 kwam er een vrouw op de afdeling, ze had in de nacht al een aantal uur gelopen om op tijd in het ziekenhuis te komen. Ze zag er nog erg jong uit. De verpleging vertelde dan ook dat ze 20 jaar oud was en zwanger van haar derde kind, niet te geloven! Haar ontsluiting werd gemeten en deze was al 7 cm. Na het meten van de vitale functies hebben we ook via een doptone naar de hartslag van de baby mogen luisteren. Dit was erg moeilijk omdat we dit nog nooit gedaan of gehoord hadden. Tevens hebben we instructies gekregen hoe je moet voelen in welke houding het kindje ligt. De bevalling ging niet zoals het moet gaan, de cervix (baarmoederhals) kwam via de vagina naar buiten. Dit is een indicatie voor een keizersnede maar omdat het kindje al zover was ingedaald zou dit ook teveel complicaties met zich meebrengen dus was dit geen optie meer. In de tussentijd kwam er ook een andere vrouw op de bevallingskamer met 6 cm ontsluiting. Dit veranderde al snel in 10 cm ontsluiting. Het ene moment heb je nog nooit een bevalling gezien en het andere moment zijn er twee vrouwen tegelijk aan het bevallen. Om 11:05 en 11:07 zijn twee gezonde kindjes geboren. We mochten helpen met het verwijderen van de placenta en het inwikkelen van de baby’s in doeken. Na de pauze lag er een nieuwe vrouw op de bevallingskamer met 10 cm ontsluiting. Ze was zwanger van haar vierde kind. De voorgaande geboortes zijn allemaal gegaan via keizersneden. Door het overmatige litteken weefsel kreeg ze een contra indicatie voor een keizersnede, dus het moest via de natuurlijke weg met behulp van vacuümpomp. Dit ging er best hard aan toe.. Na 30/35 minuten proberen lukte het en werd het kindje geboren, maar het huilde en ademende niet. Er was ook geen sprake van spierkracht. Er is gelijk gestart met reanimeren, het prikkelen van de longen en het uitzuigen van het neusje en mondje. Na 2 minuten begon het kindje minimaal zelfstandig te ademen. Het was verschrikkelijk om te zien. Hij werd vervolgens onder een warmte lamp gelegd en ik moest helpen met het geven van zuurstof. Helaas had hij door de vacuümpomp ook een gescheurde fontanel (schedelbeen) opgelopen. Opgegeven moment stond al het personeel in het kantoor, samen met Fleur ben ik bij de baby gebleven. Het viel ons op dat het kindje rondom zijn mondje wit werd, nouja voor de zekerheid toch maar even vragen. De verpleegkundige schrok ervan en het kindje moest direct naar de prematuur afdeling worden gebracht, met de vraag of ik het kindje wou brengen. Toen ik het kindje in mijn armen had viel het me direct op dat het niet meer ademende, ik ben direct gestart met reanimeren. Al wel rennend en reanimerend tegelijk naar de prematuur afdeling gegaan. Wat was dit verschrikkelijk.. Op de prematuur afdeling wilde we acuut zuurstof toedienen helaas was dit apparaat kapot. Gelukkig was ik samen met Fleur zodat de een kon reanimeren en de andere de longen kon prikkelen. We moesten hem onder een warmte lamp leggen want hij was flink onderkoeld. Na paar minuten gereanimeerd te hebben opende het mondje voorzichtig en begon hij minimaal zelfstandig te ademen. Een blik naar Fleur was voldoende wat een opluchting, het reanimeren is ons gelukt!! Er is nog extra dextrose intra veneus (via de bloedbaan) toegediend. Meer kon er momenteel niet gedaan worden, dan afwachten.. Na afloop stond ik van top tot teen te shaken en kwam het besef hoe goed we het eigenlijk in Nederland hebben. Ik vond het een hele heftige en emotionele dag, dit gaat je toch niet in de koude kleren zitten... Gelukkig hebben we een fijne groep waar we alles met elkaar kunnen bespreken dus ook de minder leuke dingen van het vak. 

Woensdag 08 mei 2019

Vandaag ging ik met Lotte, Michelle en Fleur op out reach. Out reach houdt in dat je de dorpen ingaat die te ver van het ziekenhuis af zijn. Er komen ongeveer 100/200 vrouwen met hun kinderen om vaccinaties te halen, te wegen en te registreren. We zijn met een Jeep naar het dorpje gegaan. Samen met lotte achterin in de Jeep, wat een gehobbel haha. Toen we aankwamen op de bestemming zaten er al veel vrouwen met hun kinderen onder een grote boom te wachten. We konden gelijk beginnen met het wegen en dit gaat niet via een weegschaal. Drie takken met een weegschaal en en haak. Het kind wordt in doeken aan de haak gehangen. Daarna werd er voorlichting over malaria. Als eerst werd er gebeden en daarna veel gezongen, dit is echt leuk om te zien. We hebben geholpen met het registreren van de vaccinaties, dit was best even goed zoeken aangezien de papieren soms niet te lezen zijn en ze zelf ook niet weten waar ze het hebben genoteerd. Ze geven veel verschillende soorten vaccinaties. Zelf hebben we alleen druppeltjes gegeven voor polio en het rota virus. Het was een hele leuke ervaring! Na out reach ben ik nog even samen met Fleur naar het ziekenhuis gegaan om te kijken hoe het met het baby’tje van gister ging. Helaas vertelde de verpleegkundige dat hij het niet heeft gered en later in de avond is overleden.. Ook deze minder leuke mededelingen horen erbij. In de avond waren we uitgenodigd door de Malawiaanse studenten om in het ziekenhuis om voetbal te kijken. Hier zeiden wij natuurlijk geen nee! Het is leuk om deze mensen te leren kennen. Het was wederom een leerzame en leuke dag vandaag!! 

Donderdag 09 mei 2019

Vandaag was het onze laatste dag op de delivery ward. Wat is het toch bijzonder om bij een bevalling aanwezig te zijn! Bij aankomst op de afdeling lagen er twee jonge vrouwen van 17 en 18 jaar oud, klaar voor hun eerste bevalling. Het is onvoorstelbaar dat de meiden op deze leeftijd al een kindje krijgen.. Rond 10:00 uur had de 17 jarige vrouw 10 cm ontsluiting en mocht beginnen met persen. Het verliep niet zo soepel dus er werd gebruik gemaakt van een vacuümpomp. Hierbij kreeg ik toch even de rillingen over mijn lijf omdat de vorige bevalling met behulp van een vacuümpomp helemaal verkeerd is afgelopen. Gelukkig ging het dit keer helemaal goed en is er om 10:20 een gezond jongetje geboren! Ik heb samen met de verpleegkundige de placenta verwijderd, en meegekeken met het hechten van de ruptuur. De 18 jarige vrouw bleef steeds hangen op 7 cm ontsluiting. Ze had veel pijn en weinig energie. Ook zei had de hele nacht gelopen om bij het ziekenhuis aan te komen. Helaas geven ze hier geen pijn medicatie omdat dit niet voldoende op voorraad is. Fleur en ik kregen de vraag of wij de leiding wilde nemen tijdens de bevalling, met op de achtergrond hulp van de verpleegkundige. Voor de bevalling hebben we alle spullen klaargezet en een katheter ingebracht. Helaas bevorderde de ontsluiting periode niet. Het kindje is gedraaid en lag verkeerd. Na de lunch was het erg druk. Er zijn twee vrouwen binnen gekomen een van 27 jaar oud dit werd haar 3e zwangerschap. De andere vrouw was 31 jaar oud en dit was haar 6e zwangerschap. We waren nog geen 2 minuten terug op de afdeling en er waren weer twee gezonde jongetjes geboren. We mochten de babytjes aanpakken en in doeken wikkelen, de vrouwen een injectie geven, het verwijderen van de placenta, de reflexen bij de baby controleren en het meten en registreren van de vitale functies. Het blijft gek dat de vrouwen 10/15 minuten na de bevalling weer buiten staan, onvoorstelbaar en wat een sterkte vrouwen! De vrouw van 18 jaar lag er nog steeds en had een indicatie voor een keizersnede gekregen. Helaas konden we deze bevalling dus niet meer leiden maar hiervoor komen nog kansen genoeg. Om 14:45 uur gingen we mee de operatie kamer op. Met veelte  grote schoenen en een groot groen pak stonden we dan ook klaar om mee te kijken met de keizersnede. Ze kreeg een ruggenprik als verdoving voor de keizersnede. Ik vond het er allemaal erg interessant uitzien. Het open snijden van de huis, de vetlaag, spierlaag, buikvlies en op open snijden van de baarmoeder. Dit ging allemaal vrij snel het was denk ik 15 minuten werk. Wat was dit gaaf! Om 15:30 uur is er een gezond meisje geboren! Het waren ontzettend leuke, leerzame, interessante maar ook wel heftige dagen! 

Vrijdag 10 mei 2019

Het weekend kan beginnen! Vandaag hebben we een overnachting in Blantyre gepland staan omdat we zaterdag alle boodschappen gaan halen. Het was wederom een super mooie rit off road en in de bergen. Het voelt net alsof je een attractie bent omdat bijna iedereen naar je zwaait of Azungu roept. Elke keer zie je weer nieuwe dingen, echt geweldig! Rond 14:00 uur aangekomen bij Doogle lodge waar we onze overnachting hadden. Het is fijn om even naar een ander plekje te gaan, omdat we bij ons huisje vrij weinig kunnen doen. Later in de middag hebben we twee Nederlandse meiden ontmoet, en de hele avond mee zitten kletsen. Aan het einde van de avond zaten we met een grote groep mensen uit allemaal verschillende landen. Samen met de Malawiaanse, Engelse, Schotse en Nederlanders was het een groot feest!! Het is echt super leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en ervaringen met elkaar te delen. Het was een hele gezellige avond! 

Zaterdag 11 mei 2019 / Zondag 12 mei 2019

Zaterdag zijn we naar de grote shoprite gegaan om alle boodschappen te halen en geld te pinnen voor onze vakantie. Het is toch best ingewikkeld om geld te pinnen aangezien het hier allemaal heel anders gaat als in Nederland. Met een veel te zwaar beladen bus vol boodschappen terug naar Muona. Het was af en toe even twijfelen of we niet stil kwamen te staan in het water. We hebben een andere rit gereden omdat er gewerkt werd aan de ‘weg’. Het was een lange en vermoeide rit. Aangekomen bij ons huisje alle spullen uitgepakt en de nodige rust genomen. Zondag zijn we uitgenodigd bij Raphael en zijn vrouw Adina om te komen lunchen. Na twee weken geen vlees te hebben gegeten hadden we eindelijk kip, nou dit had ik zo op haha. Raphael heeft ons een rondleiding door zijn huis gegeven en Adina heeft voor ons gekookt. Het zijn zulke lieve en hartwerkende mensen. Raphael heeft ons zijn levensverhaal verteld en wat was dit indrukwekkend. Het is mooi om te horen hoe iemand  vroeger helemaal niks had en nu toch een mooi bestaan heeft opgebouwd. Het was een super gezellig middag!! Morgen start ik samen met Fleur op de surgery ward (operatiekamer). Ik heb er heel veel zin in en ben benieuwd wat ons daar te wachten staat!!

Liefs Fleur